Daar zit je dan. Tijd om eindelijk te schrijven over de reis die me bracht naar het podium – in drag, in burlesque, in mijn kracht. Een reis die lang duurde, misschien wel te lang. Maar hier zijn we dan. Dus hou je vast, want ik neem je mee.

Ik groeide op in een klein dorp tussen Assen en Groningen. Nog geen 2000 inwoners. Internet bestond nog niet. Wat er wél was? Een buitenfeestje van de gemeente, een dansvoorstelling, en een vierjarig meisje dat niet meer weg te slaan was bij het podium. Obsessed. Ik zie het nog voor me. Dat ging ik doen. En dus begon ik met ballet. Mijn eerste liefde.

Niet veel later waren we op de Canarische Eilanden. Mijn vader vertelde me jaren later: “Er kwam een travestiet het podium op. Jij rende naar voren en bleef daar staan. Ik kreeg je niet meer terug.” Ik was te jong om het me te herinneren – maar één ding weet ik zeker: dat moment maakte indruk. Ik rende nooit zomaar ergens heen. Tenzij het me riep.

Weggestopt, maar nooit verdwenen

Na jaren dansen en lipsyncwedstrijden stopte ik ermee op mijn vijftiende. Knieproblemen, verhuizing, persoonlijke shit. Dans verdween langzaam uit mijn leven. Toen het tijd was om te kiezen voor een studie, was het duidelijk: iets creatiefs zat er niet in. “Daar kun je geen geld mee verdienen.” Dus werd het chemische technologie. En daarna een master in technische informatica. Braaf. Slim. Verstandig. Maar het vuur? Dat doofde langzaam.

Pas toen ik in Londen ging wonen voor mijn werk, begon er weer iets te borrelen. Tussen de overuren en het carrièreklimmen door begon ik weer te dansen. Op hakken. En op een avond liep ik langs een burlesque-les. Iets wat me al mijn hele leven riep – zelfs voordat ik wist wat het precies was. Ik zag Dita Von Teese op YouTube en dacht: dát. Dat ben ik. En ik stapte die studio binnen.

Leven in twee werelden

Maar ik hield het geheim. Want stel je voor: collega’s die mijn foto’s vinden. Mijn dansvideo’s. Dan zouden ze toch zeker niet geloven dat ik slim genoeg was voor deze baan? Ik liep er sowieso al tegenaan. Dus ik zei niets. En ging verder met het dubbelleven.

Maar diep vanbinnen wist ik: dit is wie ik ben. En langzaam, stukje bij beetje, kwam dat deel weer naar buiten. Ik had zogenaamd alles: carrière, inkomen, zekerheid. Maar ik was allesbehalve gelukkig.

Alles of niets

Twee jaar geleden trok ik de stekker eruit. Genoeg. Ik ga doen waar ik van houd. En toen ik, in een diepe emotionele dip, ook nog eens werd gevraagd om mijn bedrijf te verlaten, wist ik: dit is het moment. Fuck het veilige pad. Dit is mijn kans.

Nu sta ik op het podium. In drag. In burlesque. In mijn volledige zelf. Word ik geboekt – betaald – om te doen waar ik van droomde. Nee, ik leef er nog niet volledig van. Maar ik slaap bij vrienden, krijg steun van mijn community, en alles wat ik heb, investeer ik in mijn droom.

Heb ik ooit spijt gehad? Geen dag. Is het zwaar? Absoluut. Maar dit leven – dit pad – is precies waarvoor ik geboren ben.